İçimdeki Çocuk Semiz. Şiiri - Evrim Evre ...

Kapıldım değişim rüzgarına,
Ayak uydurmada düşe kalka,
Bir O yana, Bir Bu yana,
Vurarak yalpa...

Karıldım değişim düzeniyle,
Ne gözler eskilerden gelen,
Ne yüzdeki çizgisizlikten eser,
Hatta düş'lerim bile...

Değişim rüzgarına savruldu yaprağı,
Saçlarımın beher teli tek, tek,
Düşüverdi diplerine, dalından koparak,
Elveda dercesine ve güle, güle,

Baharlarımın kalmadı eseri,
Her yanım kış ve kar beyazı,
Gerilerde kaldı Ağustos sıcağım,
Mahpus etti zemheri ayazı...

Tüm ağaçlarım çıplak,
Her dalı ak mı ak,
Beyaz gelinlik mi? desem,
Kefen mi giyinmişcesine...
Yaprağın yeşilinden kalmadı eser,
Ömrümün her ağacı dazlak,
Ağaçlarım kel,
Vel hasıl değişim değiştirdi her bir yanımı...

Nerede, O eskilerdeki ben,
Sadece kalan bir hayal,
Yenilerek değişime,Direnç kalelerim,
Direncim de sökmedi ya...
Yenilmedim desem yalan
Külli yalan...
Boynum bükük,
Omuzum çökük,
Ancak;
Teslim olmadan, zulamda kalan,
Değişime direnen Onurum...

Gün gelir, ey düş'üm,
Sönmedi ışığı yüreğimin,
Karanlığımı ağartan,
Değişimden maada,
Onurumdur kalan dim dik.
Namusluluğumdu temiz,
İçimde yaşatarak çocukluğumu,
O çocuk hala çocuk
Ve hala öyle semiz...