İçimdeki Çocuk... Şiiri - Cem Büyükkaya

Kaç yalnızlık savaşından tek vücut çıktı bu gönül? Kaç yangının orta yerinde yitirmedi ümidini? Ne fırtınalara,ne boranlara göğüs gerdide vermedi düşlerini...Çaldırmadı oyuncağını içimdeki deli çocuk...Hayat zalimine bir olsun boyun eğmedi...Düştü,düşürüldü belki zaman zaman...Süründü,sürüldü...Ağlamaklı bir halde iken güldü.Aslında yalandı gülümseyişleri.Sertti,soğuktu içten içe mevsimleri...Üşüdü,durmadı...Yılmadı umut etmekten...Bir an için bile vazgeçmedi geleceğe inanmaktan...Her yanı yara içinde bile yürüdü...Yürümedi,koştu yalınayak cam kırıkları üzerine...Parçalanırcasına koştu yarınlara,durmadı...Ve yorulmadı geçmişini de sırtında taşımaktan...
Yüzünde kalan hüznü savurdu hep kendinden öteye,savrulurken bile...Hayata karşı durdu ya bir kere...Yenilmek yok,pes etmek hiç yok...Yeminler içti kan gövdesi siperlerinde...Yeminler hani, mutluluğu adına canı pahasına vazgeçmemeye...

Kaç gece heba oldu belki yıllar içinde...Kaç gözyaşı arta kaldı hep gülümseyişlerinin düşlerinde...Kaç gece yarısı karanlıklara boğuldu aydınlık yüzü...Karanlıklar,kahrolası ruhunu bastıran,onu alan,çalan...Mutluluk düşlerinden fersah fersah uzaklaştıran...Karanlıklar! ! ! Öyle ya çocuktu, öylesine korkuyordu karanlıktan? Ne maviye çalan düşleri büyüyordu karanlıklarda,ne avuçlarında tuttuğu umut kırıntılarını görebiliyordu...Korkuyordu karanlıklardan...Gökyüzüne asılmıyordu yarın diye başlayan cümleleri...Ve bitmek bilmeyecek gibi duran sonsuz bir boşluk gibiydi karanlık olduğunda geceleri...

Devam Edecek...