İçimdeki Çocuk Şiiri - Fulya Gökçek

Sallandı yine içimdeki
Çocuk, o garip salıncakta
Evet şimdi gökyüzüne doğru yükseliyordu;
İçimde
içi ürpererek
Ve ayaklarını kırarak
Geriye doğru
Sallandı
Sallandı…
Ve ayaklarını kuma sürerek
Durdu…
İnsanlar hep büyüdük yaşlandık derler ya,ama hiç içinde ki çocuğu öldürmek istemezler, küçükken en çok mutlu eden salıncaktı,hep daha hızlı daha hızlı sallanmak isterdik,işte insan olmak böyle bir şey hep doyumsuz,hep daha fazlası olmalı,öyle daha mutlu olacağımızı düşünürüz.Ama o sırada neleri kaçırdığımız farkına varmayız.
Tattıravalli yazarken bile zorlanırken,o minicikken onlara biner,kim kimden daha şişman diye yarışırdık,hangimiz daha fazla havada tutacaktık,yada kaydırağa ne dersiniz,mükemmel ben bunları hala yapıyorum,içimdeki çocuğu kimseye olgun gözükeceğim diye yok etmiyorum, belkide ondan yaşlanmıyorum,içinizden o an karşınızda duran bir boruya bağlı,iki yanı zincirli ve sizi taşıması için minicik bir tahtadan oluşan o salıncağa,acaba beni taşıyabilirmisin diye bakmayın,biz onların elinde büyüdük,onlar bize hiç nankörlük etmedi,bizde etmeyelim, hayata karşı daha çocukça yaşamalıyız.
Sinirlendiğimiz zaman sevmediğimiz insan için küfür etmeyelim,onu boğma fikirlerinden kendimizi uzak tutalım,insanlara sevgi ile yaklaşmak sizi her zaman başarıya götürecektir. Bırakın o yaptığı ile utansın.
Eskiden her şey daha güzeldi,her yer park ve yeşillik doluydu,şimdi çocuklar park kavramını bile unutmak üzere,nerde tabiî ki internet cafe de,her şey teknolojik oldu,sevgiden uzak yaşıyoruz.Her şey sanal alemde,nerde o mektuplar,şimdi msn var yada cep telefonu,inanın artık cep telefonu bile internet ile yarışamıyor.
Unutmayalım ki biz gelecek nesillere ne veririsek,onlar onu alıyorlar,sevgiyi aşımak bizim elimizde…
Sevgisiz nesiller yetişmesin

Fulya gökçek
10.01.2006

not:şiir değildir :)