Pamuk helva aldım,
Pembesinden,
Dünyayı pembe görmek istedim,
Bir elime de kıpkırmızı elma şekeri,
Sonra saçlarımı iki örgü ördüm,
Yüzümede kalemden çiller yaptım.
Gönderdim karabulutları başka diyarlara,
Gelmeyin artık benim yanıma dedim.
Elimdeki ağır kitapları bıraktım,
Ayşegülleri aldım.
Sonra senelerdir sakladığım bebeğimi çıkardım,
Saçlarını taradım,
Evcilik oynadım.
Birden aynaya takıldı gözüm,
Şimdi bunları yaptımda çocuk oldum mu ben dedim?
Hayır olmadım,
Saçlarımı söktüm,
Çilleri sildim,
Bebekleri kaldırdım,
Bir daha baktım aynaya,
Duru bir yüz gördüm,
Biraz solmuş,
Gözleri çökmüş,
Ama bendim,
O an içimdeki çocuğu gördüm.
Bunları yapmaya hiç gerek yok,
Merak etme
Sen hala içindeki çocuğu öldürmemişsin dedim.
İçindeki çocuk gibi yap biraz,
Çocuk düşmekten yılmaz,
Ağlamaktan utanmaz,
Israrcıdır,
Almadan susmaz.
Sende öyle ol,
Bırak içindeki çocuk konuşsun biraz.
Kayıt Tarihi : 31.3.2006 15:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsanın içindeki çocuk ruhu hiç ölmemeli.=:)))
Çocuk düşmekten yılmaz,
Ağlamaktan utanmaz,
Israrcıdır,
Almadan susmaz.
Sende öyle ol,
Bırak içindeki çocuk konuşsun biraz.'
ah o çocuğun ağzını tıkamasak neler olacak neler....tebrikler
Ben de çocukluğumda Ayşegülü okurdum. O güzel resimlere bakıp ne hayaller kurardım.. O çocuk büyüsede hep içimizde kalıyor.. Çocukların umut gözleri güzeldi... O gözlerle hep bakın dünyaya...
Pembeli olsun... Karanın hiç bir rengi çalmasın pembelerinize...
Güzel şiire ve yazan yüreğe tebrikler
Sevgimle
selamlar
TÜM YORUMLAR (5)