İçimdeki Çocuk Şiiri - Hasan Beşok

O benimdi, içimdeki çocuk
Yaşamaya çalıştı, çabaladı
Kürtajsız öldü, içimdeki çocuk
İzinsiz ve ebediyen gitti
Öldü içimdeki çocuk

Keşke yüzmeyi öğretseydim ona
Masum, bîçare, zavallıya
Belki boğulmazdı o zaman
O da göz yaşlarımda

İçime attıkça dertleri,
Olmaya çalıştıkça güçlü
Öldü içimdeki çocuk
Katili belli, faili meçhul
Öldü içimdeki çocuk

Yaşamaya çalıştım sevda ile
Uğradım ihanete
Yaklaştım ademe sevgi ile
Uğradım ihanete

Ulaşmak istesem de hidayete
Sandım, doğru yol, doğru insan
Bahsolundu
Uğradım ihanete

Sevgi ile yeşertsem de
Bir kere öldü
Fuzuli, beyhude ve bilahare
Geri gelmez içimdeki çocuk

Kalbimden alıp kim koydu seni kabre,
İçimdeki çocuk?
Ölmedim hayattayım fakat gitti, ebediyen
İçimdeki çocuk

Hayat denen yalana inandım
Gökkuşağının rengine kandım
Görsem de gecenin karanlığını
Akılsızca bu yalana aldandım

Hayat denen mefhum zatımca benzer güzel bir kadına
Âşık olur, kanar, yanaşır, sokulursun onun koynuna
Sonra sırtından vurur seni, beklemediğin bir anda
Girme artık, içimdeki çocuk, onun ne koluna, ne koynuna

Fark ediyorum şu satırları yazarken
Şu köhne dünyada sadece bir konuğum
Sen de davetlisin arkadaşım,
Cenazesine, içimdeki çocuğun