İçimdeki Çocuk Şiiri - Rabia Sude Yolcular

Milyonlarca insan içinden sesleniyorum şimdi sana,
Maskelerimi çıkartıp ruhumu özgür bırakabilir miyim yanında?
Sevebilir misin beni bütün doğrularım ve yanlışlarımla?
Sen de bırakıp gitmezsin anılar bırakmazsın değil mi ardında?

Bu nefret ettiğim sevgisiz kalplerle dolu çağda,
O sayıları bitmeyen gücümün yetmediği yaratıklar arasında,
Gözlerindeki o ışıltı çarptı, gönlümün kırılgan aynasına,
Ve rastgelesi o an ruhlarımız sanki birbirine evvelden aşina.

Sanki sen beni, ben seni arıyor gibi,
Kaybolmuşuz bu sonu olmayan hayatta.
Sanki hayat hep ağlatmış ilk günkü gibi bizi,
İlk defa ulaşmakta dahil midir kavuşmaya?

Hayallerim var benim; düşlerim,umutlarım,
İçimde bir çocuk var kimseye paylaşmadığım.
Ve sen varsın her satırda daha bi anlamlaştırdığım.
Sen varsan her şey daha güzel artık anladım.

Ama sen hiç duymuyorsun ki beni,
Haykırıyorum kulak asmıyorsun çok belli,
Kabıma sığmıyorum yokluğunda anla beni,
Yoksa sevmiyor musun söyle bu gerçeği.

Koşturdukça ilerlemem gerekmez miydi benim?
Yine hangi çıkmaz sokağa girdim acaba.
Işığını kıs biraz, neredesin dayanıklı evim,
Düşmanlar sarmış etrafını hani sen kötülük geçirmezdin.

Ne zaman seveceksin beni, ben kalbine kuruldum.
Halimden anlasana ben sana fena vuruldum.
Kimseden beklentim yokmuş gibi davranıp durdum.
İçime dünyalar kadar umudu sığdırmaktan yoruldum…