İçimdeki Çocuk! Şiiri - Emsal Toprak

Hatırlamazsın değil mi?
Ama ben hiç unutmadım, unutamadım,
Çünkü benim içimdeki çocuk hep on yaşında,
Ben içimdeki çocuğu avutamadım.

Simit satan, ayakkabı boyayan, belli ki erken uyanmış,
Bir çocuk görsem kaldırım kenarında, köşe başında,
İçimden bir çığlık yükselir otuz yıl öncesinden uzanmış.

Bu çocuklar, hiç saklambaç oynamıyorlar,
Ben çocukken çok severdim saklambacı,
Saklandığımda dinerdi, ruhumdaki acı,
Sanırdım ki, oyun bitecek yakalandığımda,
Hala saklanmak isterim ben, sobe sözünü her andığımda.

Oyunlarım, ilk çocukluk oyunlarım,
Oynadıkça zamanımı durduranım.
Büyüyüp, yaşlanırken bedenim,
Eskiyip, pörsüdükçe tenim,
Yalnız o kaldı eskimeyenim,
İçimdeki çocuk, zamanı bilmeyenim,
Zamanla erimeyenim.

Nerelerdesiniz? Tasasız, kaygusuz arkadaşlarım,
Hala çınlar kulaklarımda, ince ve tiz sesiniz,
Bir de sokak aralarında çevirdiğim çemberin sesi,
Her duyuşumda bu sesleri,
Sığmaz taşar içimden, on yaşındaki çocuğun nefesi.

Biliyorum! Hatırlamayacaksın.
Ama ben unutmadım.
Sen içimdeki çocuğun on yaşındaki arkadaşısın,
Hayal et ki, o çocuk senin içinde de yaşasın.