İçimdeki Çocuk Şiiri - İsmet Ülker

Yıllar sonra beni hatırlamana sevindim!...
Suçlama sakın kendini…
Belki de sana ben unutturmuşumdur kendimi…

Acelen neydi ki böyle; koşar adım yürüdün hayatın tozlu yollarını…
Ben hep seninleydim, birlikte harcadık ömrümüzün beyhude yıllarını…

Sevdiğin renkleri,
Sevdiğin çiçekleri,
Sevdiğin yemekleri,
Bilirim bir-bir…

Seninle aynı kızı sevdik,
Aynı şarkıları dinlerdik,
Ağlayan gözlerde yaş idik;
Gülen dudaklarda sevgiydik!...

Hep bir hikâyen olsun isterdin!...
Yaşadıklarını yazmayı severdin!...
Haksızlığa gelemezdin isyan ederdin!...
Şimdi fırtınalar kopuyor içinde; bilirim…

Tutma kendini, dök bana içini…
Bırak kırılsın boy aynası…
Ayna dediğin nedir ki; bir cam parçası…
Asıl ayna insandır aynanın en âlâsı…
Şimdi bak bana, bende gör kendini…

Var mısın hayatımızın romanını yazmaya?...
Tutamadım zamanı, hakkın yok bana kızmaya!...
Hadi anlat bana her şeyi tüm acılara inat…
Bizi bilsin herkes varoldukça kainat!...

Gençliğini çalan yılları…
Saçlarını ağartan zamanı…
Eylül'ü dudağından öpen hazanı…
Yaprakları savuran rüzgârı anlat!...

Umudu,
Aşkı,
Hayatı,
anlat!...

"Umut" dediğin...
İstiridye kabuğunda saklı bir inci tanesi…
"Aşk" ise;
Kalp'teki vadesiz hesap bakiyesi…
"Hayat'a" gelince...
Yüzümdeki çizgilerin derin ifadesi…
Asıl bundan sonra başlıyor meçhul yol hikâyesi…

Varsın aksın gönlünce zaman…
Eğer ki; mutlu olacaksa; akrep ile yelkovan…
Sensiz çekilmez bu yolculuk…
Ver elini bana içimdeki büyümeyen ÇOCUK!...