Şehlaydı içindeki çocuğun gözleri. Egolarım sağır dilsizdi. Üst benliğimin kimlik atlasında arıyordum seni.Bilinçüstü bir üst beynin odacığında çağımı yaşıyordum. Yaşanırlığın gölgesindeydi aşk.Sonsuzluğu tümlüyordu gözlerin, sözlerin, sarılışın. Kadınsal ışıltın
karanlıkta kalan tüm erkeksi duyularımı aydınlatıyordu. Egolarımı eğiten öznel bir cümlenin yüklemiydin.Öznen olarak özüne yakın , iç gözüne yakın, ruhunun magmasına, akın, aşka kadim bir erinç gün’ eşiydim.
-Varsıl yaşamların Everest ‘inde rest çekemediğim haz güzelinde öldürücü can kırıklarının öç okları arasında öylece bütün sevgimle kalmıştım.
İçindeki çocuk:
-Hüzünle, huzur ,gitmek, gelmek, buluşmak, beklemek, ayrılmak, affetmek, neden aynı harfin başında aşkı aşılar. Bakımı olmayan bir alfabenin aynı harfinde yüreği eşeleyen aynı harfler tesadüf mü?
-A…Ş…K… üç harfe kaç bin cümle, kaç bin sözcük sığdırmıştır biliyor musun?
Susup bilincin “cini “olarak kayboldum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta