İçimdeki Çocuğa Şiiri - Özcan Öğüt

Bil ki varlığının tesellisi ile yasıyorum,
gülü solmus bir hayatın dikeni ile yetiniyorum,
ahh bu bende ki sen var ya
ne yapsam az biliyorum...

Arasıra tutup kulağından çekilince inciniyorsun,
yine o çocuk kalbin kırılıyor,
yine o buğulu gözlerle bakıyorsun.
Ne yapıla bilinir ki (?)
Eninde sonunda içimde ki büyüğün sözü geçiyor.
Saygıda kusur etmiyoruz ya,
ne de olsa büyük.
O da büyüklüğünü gösteriyor; hissst, yapma, uslu dur
iki silkelenmeden ‘adam’ olamayacağımızı sanıyor.
Sanki adam olanların yaptıkları bilinmezmis gibi…

Sen yinede darılma,
bilirsin gene kandırırız onu!
Büyüklerin kaderi bu değil mi?
Kandırılmak!
Nasılsa ışıklar sönünce yine seninle bas basa kalacağız,
mantık yine arasıra yanımıza uğrayıp
çocukluğumuzu bozmaya çalısacak,
ama biz ona uymayacağız di mi?

Hem o ne anlar ki bizim oyunlarımızdan,
o uzunesek oynayabilir mi?
Ya da birdirbir!
O ancak bir bir sayar bize tüm gerçek bildiklerini.

Oyun arkadasımız Muhammed var ya?
Hani su Filistin de babasının kucağında kursunlanan çocuk!
Güya o öleli yıllar olmusmus,
ama biz halen hayal aleminde dolasıyormusuz.
O bilmez ki çocuklar ölmez…
Ahmak (!)
Bir de her seyi bilirim diye geçinir.
Hatırlıyor musun?
Daha dün akşam onunla saklambaç oynamıstık
o minicik bedeninden
koca bir gölgenin duvara ilistiğini görünce
çık seni gördüm diye bağırmıstım
ama nedense hiç çıkmak istememisti!
Galiba o bu oyunlara alısıktı…

Bundan böyle aklım izinli,
artık kara kara düşünmek yok!

Hadi tut ellerimden,
buralardan çok ama çok uzaklara kaçmak istiyorum.
Pusulam sende,
dönüsü olmayan ebedi bir istasyona at beni!
Kulağıma gazelden içli sesler fısıldamasın,
sadece neseli çocuk melodileri duymak istiyorum.
Hayallerimi sığdırabileceğim kadar büyük
gerçeklerin düslerimi kirletemeyeceği kadar yalın bir dünyam olmalı

Küçücük bir dünyada kocaman bir çocuk değil,
Kocaman bir dünyada küçücük bir çocuk olmak istiyorum yeniden...