İçimdeki Çağlayan Şiiri - Mehmet Bekir Nal

Geceler akar gider önümden hızla
Durdurmak ne mümkün rüzgarları
Israrcılığım para etmez bu cihanda
Yine de bilmek ne mümkün
Kayıp bir hazine arar gibidir insan biçare
Ay ile bulutlar kaplar ruhumu kalın bir örtü gibi
Sokulurum sıcaklığına dünyanın
Üşüyen bedenimi ısıtmaya koyulurum
Gam ve keder bitse de sürer belirsizlik
Şamatanın ortasında sürer sanki içimdeki sessizlik
Yetti artık der benliğim
Ne zaman sona erer bu sensizlik!
İklim kuru, zemin çatlak
içimdeki yaralar kim bilir ne zaman kapanacak!
Akıl bitap düşmüş gezinmekten
Labirentli dünyada benim durmadan gidip gelen!
Yanıtlamaz suallerimi güneş bile
Issızlığın ortasında düşmüşüm dile!
Gitmek vaktidir ama durmak ister bu gönül
Bakınır etrafa biçare
Canlanmasını ister içimdeki çağlayanın
Akması için uğraşır gürül gürül!