İçimdeki Boşluk Şiiri - Rıza Korkmaz

Alıp ele zamanı mekana bağlayınca
Göğsümdeki boşluğun içine düşüyorum
En yakın dostu birden ölmüş bir insan gibi
Dost meclisi içinde gurbeti yaşıyorum

İçimde haykırışlar bir göçü müjdeliyor
Beynimdeki matkaplar bir mermeri deliyor
Tutunduğum gölgeler düşüyor sendeliyor
Özümde kabuk tutmuş yarayı kaşıyorum

Gözlerimle görmeye öyle alışmışım ki
Kulağımla duymaya öyle çalışmışım ki
Zamanla sermayesiz öyle yarışmışım ki
Manayla yüzleşince yaz günü üşüyorum

İnsan tekte yalnızsa gene yalnız milyonda
Hep aynı burukluklar başlangıçta ve sonda
Ebediyet yolunda bindiğim şu vagonda
Et kemik denen yükü beyhude taşıyorum

(10.09.1992 12:50)