İçimdeki boşluk Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Gün doğarken uçarım.
Küllerim savruluyor, her yöne...
Gökyüzünde saklı bir sır,
Yana yana kaçıyorum,
Kaçtığım şeyin ne olduğunu bilmeden.

Sessizlik içimde büyüyor,
Bir çığlık gibi yankılanıyor derinlerde.
Her nefes, bir adım daha uzaklaştırıyor beni kendimden.
Kaybolmuş bir yolcuyum,
Haritası eksik bir dünyada.

Zaman akıyor, ama içimde durmuş sanki,
Gözlerim bir boşluğa kilitli,
Kendi içimde bir zindan, yalnızlığımın
Anahtarını arıyorum, ama bulamıyorum.

Yıldızlara bakıyorum, konuşuyorum sessizce.
Ay ışığı beni çağırıyor,
Ama gene boşluk…
O hep orada, kalbimin ta ortasında,
Ne bir sesle doluyor,
Ne de bir yüzle tamamlanıyor.

Her adım bir derman mı, yoksa yeni bir yara mı?
Bilmiyorum artık.
İçimde yankılanan tek şey:
Ezeli bir hatıra,
Yorgun bir ruhun taşıdığı o ağır boşluk.