İçimdeki boşluğunu öğüttüm

İçimdeki boşluğunu öğüttüm..

Yüreğime sokulmuş, yalnızlığım var benim.
Ruhumda sakladığım, sevda bahçem var benim,
Her gün gonca gül açan, duygularım var benim.
Yaşam tene dokunsa, canım nefes alıyor…

Katıksız, zil zurna sarhoş olur gibi sevdim.
İsmini her telaffuz edişimde, kendimden geçtim.
Gökyüzüne gözlerindeki bakışı, sevdamla çizdim.
Yel değirmeni misali, içimdeki boşluğunu öğüttüm…

Yollarda seyyah oldum, söndü isyanım duruldum.
Tenim uzakların tozlarına bulandı, adımlarımda yoruldum.
Sevgi duraklarında seni bekledim, ateşlendim kavruldum.
Çöl rüzgârlarına kapılıp, yokluğunun boşluğunda savruldum…

Oktay ÇEKAL
30.06.2014-13.14