İçimde Yaşayanlar Şiiri - Hüseyin Kırmaz

Ay ışığı kaybolup güneş doğmuştu
cılız bir ses, ağlıyor mu ne? çimler üstünde
merak ettim kulak verdim dinledim
acıyı anlamıştım bahçeyi gözetledim
otlar arasında hareketsiz bir kedi
yanında yalvaran küçük yavrusu
kalk anne ben çok küçüğüm
kim kollar beni sen olmazsan
aç kalır, yorgun düşerim
hor görürler beni
ne olur kalk anneciğim diyor
ağlıyordu sanki.....

bir anda sol yanım sızladı
canım annem, anneciğim, bi tanem
bütün nazımı çeker
sıkıntılarımı dinlerdin
kimselere veremediğim tepkilerimi
sineye çekerdin
karşılık beklemeden severdin beni....

ya ablam
candaşım, sırdaşım, yoldaşım
evde kimsecikler yok iken bile
sessizce, kulağıma fısıldarcasına
dertlerini bana anlatışın
hiç aklımdan çıkar mı ki...

öyle özledim ki sizleri
gün geçtikçe yokluğunuz
acıttı yüreğimi
o gün bu gündür
hep boş kaldı yeriniz
gözlerim hep sizi aradı