Icimde Yanan O Kücük Mum Sönmemeli...

Belkide bir gün benim yanan mumum da eriyecek, sönecek, bitecek.
kazandiklarimi teker teker kaybedecegim.
hemde gözlerimin önünde
ve ben hic bir sey yapamayacagim
onlar aydinligimdan gidip karanliga dogru kosarken,
ben tek bir adim bile atamayacagim.
sonra ask dedigim o gercegin yerine
hic tanimadigim duygular karsilayacak,
belki pismanliklar
belki haykirislar,
sönen umutlar,
gercege dönüstürmeye cabaladigim kücük hayallerim.
Tipki o yaktigin ama farkinda olmadan söndürdügün o mum haline dönecek...

isigin kaybolacak odamda,
karanlik cökecek,
kapilarim kitlenecek,
pencerelerim acilmayacak,yatagimda uyumaya calisirken
odamdan adimimi dahi atamayacagim,
cünkü evimin duvarlari da sen kokuyor olacak...

mesafeler aski öldürüyormus yaa diye kendi kendime defalarca söylenicem,
gözyaslarim gelecek ardindan,
hani o kurumakta olan fakir damlalarim,
yüregim yetim kalacak,kimsesiz bir sokak cocugu gibi.

Gidisin yikim olacak bana,
ve aniden,apansiz terkedesinle icimde büyüttügüm o derin cukuru
ben neyle gömecegim diye telaslanacagim
korkak oldum artik korkak,
hatta aptal,sefil zavalli,caresiz yapayalniz,
koruyamadim sevgimizi diye haykiracagim...

Ardindan sessizlik cökecek omuzlarima,
gözlerim sönecek,
dudaklarimdan tek bir kelime bile düsmeyecek,
kalemim titreyecek,
kagidim kana bulanacak,
nefes alamayacagim
cünkü o derin bosluga yalniz kendimi dolduracagim.

Bir mum gibi erimenin bedelini,
Estigim o cukura kendimi gömerek ödeyecegim.

07/07/05... TSI 05:15