İçimde Yalnızlaştırdım Seni

Ne zaman aklıma gelsen, sus’lar düşüyor dilime. Başımı öne eğip, suçluluk duygusuyla, kendimi hapsediyorum yorgun bedenime. Oysa, şimdi gurur duymak vardı içinde senin olduğun her anımla. Öve öve bitirememek vardı yaşattığın mutlulukları, ya da ismin düşünce dilime, gülmekten elmacık kemiklerimin ağrıdığını hissetmek. Güzel sevdim seni. Bu yüzden, sana yakıştırdığım sıfatı haketmesen de, hep güzel kaldın gönlümün alfabesinde. Gözümden yaşlar damlatarak değilde, yağan bir nisan yağmurunun altında, mutluluk şarkılarının en güzel nakaratarına eşlik etmek vardı seninle. Bozuk bir plak gibi aynı şarkıda takılı kalıp, hep aynı şarkıyı mırıldanmak vardı. Vardı işte birşeyler, içinde seni de düşlediğim. Yokluğun çeneme vurdu bu aralar. Çok konuşup, çok sayıklar oldum. Hani, bazen insan aklındakini saklamak için başka şeylerden bahseder ya, işte öylesin şimdilerde. Aklımda oluşunu saklamak için, yaradan acıdan değil de, havadan sudan bahsediyorum soranlara. Havadan demişken, bilirsin ben seni, masmavi gökyüzü bilmiştim karanlık dünyama, masmavi deniz bilmiştim kurak topraklarıma. Şimdi söyle sevgili, her yanım sen olmuşken, her tarafım seni anımsatırken, daha ne kadar kaçabilirim senin varlığını inkar etmekten. İçimde yarattığın boşluğa bile, soluduğun hava doluyor her nefes çekişimde. Yine nefes nefese kalıyoruz içimde bir yerlerde. Başka sevdim seni. Bu yüzden, o kadar yalnızlaştırdım ki seni içimde, ne yana dönsem sana çarpıyorum.