İçimde Susmayan Kapı Şiiri - Sumeyye Öztürk

Yaptığının günahı unutulmasın;
Çünkü içimde bıraktığın o karanlık,
Sıradan bir acı değil—
Kök salan, sessizce çoğalan,
Ruhumun duvarlarına gece gibi sinen
Bir gölge mirasıdır.

Unutulmasın…
Zira kırıldığım yer,
Sadece bir anın çöküşü değil;
İçimdeki bütün yolların
Birden birbirine karıştığı
O derin uğultudur.

Ben o uğultunun içinde yürürken
Ayak izlerime bile güvenemiyorum artık;
Her adım, senin bıraktığın boşluğa
Biraz daha batıyor,
Biraz daha karanlığa çekiyor beni.

Ve sen bilmeden bilinen bir acı gibisin—
Ne dokunabiliyorum,
Ne çıkarabiliyorum içimden.
Varlığın bir sızı,
Yokluğun bir çukur.

İşte bu yüzden…
Yaptığının günahı unutulmasın;
Çünkü unutulursa,
İçimde taşıdığım bu yarığın adı kalmaz,
Bu çöküşün nedeni silinir,
Ve ben, bu girdabın ortasında
Kimin yüzünden savrulduğumu bile unuturum.

Karanlık bazen en çok
Sessiz kalan yerlerden büyür;
Benim karanlığım da işte orada—
Söyleyemediklerimin eşiğinde,
Yutkunup geçtiklerimin gölgesinde.

Senin yüzünden değil belki,
Ama seninle başlayan bir kırılmadan
Geçerek büyüdü içimde bu fırtına.
Her rüzgârında adın,
Her çöküşünde sesin saklı.

Bazen düşünüyorum:
Bir insanı en çok ne yaralar?
Gidişi mi, kalışı mı,
Yoksa ne gidebilmesi
Ne de kalabilmesindeki o kararsız karanlık mı?

Ben o karanlığın içinde
Seni taşıyorum hâlâ;
Bir suç gibi değil,
Bir iz gibi değil—
Daha çok, içimde çatlamış bir aynanın
Son parlak parçasını saklar gibi.

Ve işte tüm bunların ardından
Yaptığının günahı unutulmasın;
Çünkü unutulursa,
Bu iç yangınının dili susar,
Ben de kendimi unuturum.

Fakat bil ki,
Kırgınlığımın altında hâlâ
Sana doğru uzanan ince bir gece yolu var.
Özlemenin bile suç sayıldığı
O yaralı sessizlikte duruyor.

Belki de bu yüzden en çok
Affedemeyişim acıtıyor beni,
Senden çok,
Sana rağmen kendimi.