zamanların en ortasında oturdum kaldım. gözüm hep uzaklara bakıyor. bakır bir tencerede kaynıyor sanki düşüncelerim, onları bile kurtaramıyorum. kaybettiğim her şeyi kazanma gücü istiyorum tanrıdan, el açmadan ediyorum tüm dualarımı. hisset yaşadıklarımı, hisset ki bir kez olsun beni birisi anladı diyeyim. kaybettiklerim diyorum, devamını getiremiyorum. orda susuyor tüm kelimeler. sanki bir güç boğazımı sıkıyor. buğusuz camlara adını yazmaya çalışıyorum her şeye rağmen, sonuç sadece parmak izleri. sofralardan doymadan kalkıyorum. ve aynaya hiç bakmamaya çalışıyorum. kendimi artık beğenmemekle beraber, baştan aşağı hor görülüyorum. sanırım annem bile sevmiyor artık beni, anlayabiliyorum. huzursuzluğun ve mutsuzluğun her halini yaşıyorum. bu kadar da olmaz dedikçe hep daha fazlasıyla imtihan ediliyorum. yaşıyorum evet ama nasıl yaşıyorum sorma. yaşamadım saysam da bu hayatı, sadece nefes almış olsam da ve bitmesi için sitem etsem de, her şeye rağmen sonumu en çok ben merak ediyorum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta