İçimde küllerinden doğuyor huzur

İçimde küllerinden doğuyor Huzur
Sisli bir perde ardında beklemekte
Köklerimi kurutan o kirli gurur
Yavaş yavaş benliğimi çürütmekte

Sessiz sedasız filizlenirken kader
Geçmişten gelen düşünceler yormakta
Beni ben olmaktan alıkoyuyor keder
Önüme yalnız umutsuzluk sunmakta

Bir aşk ki ne var ne yok,bir bilinmezlik
Ötelerden bir ses artık kulağımda
Yapıştı ruhuma kendini bilmezlik
Ölü bir ruh taşıyorum kollarımda

Artık doğma vakti gelmedi mi güneş
Hep karanlık mı kalacak benim dünyam
Sinemde sakladığım dünyalara eş
Yoruldum artık umuda çıksın hülyam