Her gecenin karanlığında aydınlığa çıkan bir yol olduğunu düşünür hayal ederdim küçükken. Çünkü hayatı boyunca karanlığın içine hapsolmuş bir çocuk olursan her zaman bir ışığa ihtiyacın olacağını düşünürsün. Bu belki de beyaza olan hayranlıktır. Kurduğu hayalleri, umutları, düşleri, düştüğü boşluk bile siyahtan ibaret olan bir çocuk düşün. Her şeye olan inancını kaybetmiş kendini içinde ki karanlığa hapsetmiş bir çocuk. Sevginin sadece literatürde ki adını bilen ama hissiyat olarak hiç hissetmeden büyüyen bir çocuk. Özlemlerini kırgınlıklarını öfkesini hüznünü her şeyini içinde yaşayan küçük bir kız çocuğu. Kelimeleri boğazına dizilmiş belki de hiçbir zaman eskisi gibi anlatmayacak içini kendi karanlığında kendi dünyasında boğulmuş bir çocuk. Bak bu ben. İçinde karanlıkta yaşamayı öğrenmiş herşeye rağmen ayakta durmaya çalışan ben. Karanlık dünyasını sırf içinde o var diye rengarenk umutlarla hayallerle dolduran ben. Zamanla içinde ki yangının büyümesine sebep olan sen. Yaptığı herşeyi gösterdiği her çabayı hevesini kursağında bırakan sen. Gün geçtikçe eriyen ben. İçten içe erimeme sebep olan sen.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta