İçimde ki acı Şiiri - Kamile Kaynak

Derinler de,
Derinler de tam da şuramda içimi kor ateş gibi yakan bir acı, ne ilacı var ne de şifası.
Ama kimse bilmiyor.
Öyle güzel saklıyorum öylesine güzel kahkahalar atıyorum ki
Gülüşümün arkasına sakladığım acımı kimseler görmesin.
Çünkü dermanı yok bende ki derdin.
Ben ölene kadar benimle yaşayacak.
Bu yüzdendir kimseye söylemeyişim
Sevdiklerim bilip de üzülmesin.
En iyi ben bilirim.
Derdine derman olamadığının gözlerinin önünde nasıl eriyip gittiğini.
Şimdi bana acıyı tarif et deseler acını taa kendisi benim derim.
Kor ateşler içinde yalınayak yürümek nedir bilirmisin?
Yada bir hastane koridorun da kimseye aldırış etmeden bir köşeye çöküp hıçkıra hıçkıra ağlamayı, ne oldu diye soranlara cevapsız kalmayı.
Ben de bunları bilmek istemezdim.
Ömrümün en güzel yılların da herkes gibi gülüp eglenmek benimde hakkımdı.
Olmadı kader buna razı gelmedi.
Sanki benim kaderim sadece acı cekmekti.
Ben genç yaşta büyümek zorunda olanlardanım.
Yani acıyla büyüyenlerden.
Yinede acı ne diye soracak olursanız, anlatayım.
Düşün ki minicik,masum bir bebeksin
Annenin teninin kokusunu biliyorsun,
O güzel sesini duyuyorsun,
O yumuk yumuk ellerinle annenin elini tutabiliyorsun.
Ama o güzel gözlerini yüzünü göremiyorsun. Annenin yüzüne hasret kalıyorsun.
Söyleyin şimdi bu acı değilde nedir?
Ben mi günah işledim yada o masum evladım mı.
Neden bu kadar ağır bir imtihana tabi tutuldum.
Yıllardır bunu düşünüp durdum.
Ben nerde hata yaptım da böylesine zor bir acı imtihanım oldu.
Hala da cevabının bulmuş degilim.
Yıllarca ameliyathane kapılarında yüreğim agzımda bekledim.
Gözümden yaşlar, dilimden dua eksik olmadı.
Sabır et bugünler de geçecek seninde güldüğün günler gelecek.
Maalesef gelmedi.
Umut ettiğim hiç birşey olmadı hayalini kurduğum herşey hayal oldu.
Ankaranın ayazında kaldığım o sessiz, yalnız, soğuk bir gecede hastane odasında ağlaya ağlaya ninni söylemeye çalışırken büyüdüm ben.
O masum ağladı, ben ağladım.
Soracak olursanız sekiz yıl geçti geçmesine de o gece hala dün gibi gözümün önünde.
Şimdi soruyorum size bu acı değil de nedir?
Acının taa kendisidir.
Öldügün halde hala hayatta kalmaktır.
Nefes aldığın halde herşeyin yarım kalmasıdır.
Bazen insanlar bu hayatta ne var ki neye şükredelim diyorlar.
Eger evlatlarınız yanı başınızda sağlıklı bir şekilde ise şükredin.
İnanın en acı şeydir evladının acı çektiğini gördüğün halde elinden hiç birşeyin gelmemesi.
Hemde cok acı.