İçimde Kalan Şiiri - Ertuğrul Tamer Hati ...

Bir yola çıktım ardıma bakmadan,
Uğruna nefesimi, sesimi, geçmişimi bıraktım.
Köklerimi söküp bilmediğim toprağa ektim,
Gökyüzünü bile değiştirdim umut uğruna.
Ama adımı taşıyan eller, beni yere bıraktı sessizce.

Gurbet soğuktur derler,
Ama en beteri insanın içine çöken dilsiz çöldür.
Ben o çölü içime giydim,
Konuşacak kimsem kalmadığında,
Gözlerime bile bakmadı dünya.

Tutunduğum bir el çıktı sonra karşıma,
“Suç sende değil” dedi,
“Yeniden kurulur hayat…”
İnandım uzun uzun,
Bir sesin sıcaklığına,
Olmayacak sandığımı olur bildim.

Ama kader, aynı yerden kırdı kemiğimi,
Duvardan duvar ördüler aramıza,
Sevmek yetmedi,
Yine yapayalnız kaldım.
Bir çift gözün gölgesine bile yasaklandım.

Şimdi duman çekiyorum içime, nefes değil,
Her sigara bir mezar taşı gibi,
Yazıyor üstünde adımı:
“Yaşamış ama yaşayamamış biri…”

Her neye elim değse kırılıyor,
Talih çoktan döndü yüzünü benden.
Ama bilsin bu dünya:
Ben sessizce yok olmayacağım.

Acı bırakanların isimleri duruyor içimde,
Ahirette hesaplaşacağız elbet,
Çünkü ben bu dünyada sustum,
Ama suskunluk, en kanlı çığlıktır aslında.

Ve bir gün göçüp gittiğimde,
Benim kim olduğumu değil,
Yüreğimden arta kalan enkazı konuşacak insanlar.
O zaman anlarsın dünya,
Ben yaşarken çoktan öldüğümü…