İçimde Kalan Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Biriktirdim sustuklarımı gecelere,
Kimi gözyaşı oldu, kimi kelime.
Kendime bile diyemediğim ne varsa,
Kaldı içimde, tortu gibi, sessizce.

Her şey yolunda mı, diye sorsalar,
Gülümserim, başımı sallarım usulca.
Oysa fırtına içimde, kopkoyu,
Kimse bilmez, ne çok yoruldum yaşarken susunca.

Bazen kendime bile yabancı düşerim,
Aynaya bakar, "Bu kim?" der geçerim.
Yol uzun, evet, ama yalnız da değilim,
Çünkü içimde hâlâ umut denen bir yerim var benim.

Kimi hayalime tutundum, kimi kayboldu gitti,
Yine de yıkılmadım, her kırık beni büyüttü.
Kendimle savaşı kazandım her gece,
Gündüzlere yenik düşmeden, sessizce.

Şimdi bir adım daha atıyorum karanlığa,
Işık yoksa da olur, ben alışığım karanlığa.
Çünkü bilirim; içimde doğar en gerçek aydınlık,
Ve bazen en derin yara, en büyük şarkıdır aslında.