İçimde Geçen Fay Kırıkları

Bir gece sessizce yürüdü içimde fayların kırıkları
Ve ellerimi parçaladı bir çocuğunun hıçkırıkları

Her duada yüzlerce delik açsa da ellerim
Yeryüzü siteminde kirlenir ırmaklarım

Bin yıllık çizgilerdir çağlar boyu kanayan
Uzaklarda yıkılır dağlarım yakınımda sanan

İçimde yürür cam kırıkları o tenha gözlere kadar
Uçuşuyor ayrılıklar bacalarda; karanlıklarda yanar

Koyu bir duman çöker üstümüze yıldızlardan kayarak
Tutunup çığlıklara masum bir çocuk gibi koşarak

Ölüler yoldu saçlarımı; kilit tutmaz kapılar
Karanlığa döşek serer içimdeki yapılar

Fani bir alem içindedir o muamma zamanlarım
Uzamıyor kollarım desen inan seni de anlarım

Bir dağ sulanır ki avucumda biriken gözyaşımla
Kızıla boyandı ovalar; kelepçeler yandı kanımla

Sanki dağlar sökülmüş yerlerinden kaynıyor
En zavallı toprağımdır; bir damla suyla yanıyor

Bu şehrin mezarlığını kimlerden soruyorum
Ben benden ayrılıp ruhlarda çoğalıyorum

Esarete kurban giden kaçıncı ölüyüm ben
Cemrede bağdaş kurmuş yıkık viraneyim ben

Bu filiz çiçek açar mı dersin ölü bedenlerde
Gökler de uyanıyor şimdi isimsiz gölgelerde

Ne üstün dağlara gem vurulur; eyvahlarda anlarsın
Ne de aşağı mahlede kayalar kiralayıp yer bulabilirsin

Artık yorgun ağıtlar kaldı enkazın deryasında
Kül kokan mezarlar var şimdi bir masum rüyasında