İçimde Esen Fırtınalar

Şeytanın vesvese yelleri kaldırıyor ruhumu
Altında durduğum çatıya
Şıpır şıpır taciz ediyor hain su
Ömür çanağı çatlamış
Çok yerindende patlamış kaynıyor içinde su
Artık sığmıyorum bu çanağa
Uzun yolculuklara el uzattım
En hoş bayramlara sırt dönüp
Mezarıma yaklaştım
Neden diye düşünmedim
Vazifemdi koşar adım sevdim
Ölümü ben istedim
Ama ahdevefasızlık kimdendi
Ben size çok güvenmiştim
Önümde alkış tutanlar
Toprağıma su dökmediler
Bir çoğu tükürdü geçti
İnsanların önünde büyük adamdı dendi
Kendiyle konuşurken hain bir siyasetçi dendi
Ben bu kadarını hak etmedim
Bu çatı hani çok genişti
Yedi iklim yedi kıta sonsuz huzur dendi
Bir bozkır sahiplendi bana
O huzur verdi bende atımı sahiplendim
Bağladım kuyruğunu soktum mezarıma
Şimdi at saldığımız toprağın altında
Binlerce melun geziyor
Yağıyla aynı toprakta gezmektense
Toprağı sevmek dahi iyiydi
Burada yedi iklim yoktu ama
Yedi maskeli kravatlılarda uğramıyordu
Burası biraz acı kokuyordu
Arada soğuklar kemiklerimiz sızlatıyordu
Ama olsun ama olsun
İnsanlar yoktu
Çok seviyorum burayı
Entelektüel şairler katırlara alimler
Ve bir çoban yoktu başımda
Bir atım vardı bir ben
Bir mezar vardı bir acı