Kendimi içine atamadığım
o derin rıhtım serinliğinde rüyalar yaşattı bana,
yalnızlığın kaybolmuş resim hatırası.
Ve ben gün geçtikçe daha çok acıyorum,
güneşe set vuran is kokulu perdenin ardında
yudum yudum çekip içimde erittiğim sızılarıma.
Tutup ellerinden kaldırmak istiyorum,
okşamak istiyorum saçlarını,
can alıcı saatlerde kavak yelleri estiren
bu kimsesiz sevdanın.
Ağlasam bir kere..,
kar mevsimi dile gelen gonca güller gibi gelir,
gelir belki, ya da belki dize gelir, insaf eder, pişman olur,
pişmanlığın en silik yanına nokta koyan puslu sevdam.
Kayıt Tarihi : 9.2.2006 15:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
bambaşka bir final...
her cümlede ve her okuyuşta yeni bir anlam yeni bir renk....
Son pasajı ayrıca beğendim.
bu heralde tüm şairlerin ortak noktasıdır..
içimizde tüm duyguları eritmek, posasınından şiir yapmak... kelimeleri ziyan etmemek..
her duyguyu yaşar her insan.. ama herkes anlatamaz böyle güzel...
TÜM YORUMLAR (4)