Yine içimi bir hüzün kaplıyor...
Pencereler kapanıyor...
Ardı ardına başlıyor sessizlik...
Kimse olmadan yaşıyorum hayatıma...
Ne soran nede bilen var yerimi...
Bir yoksul ailenin çocuğuyum ben...
Ne üstümde giyilecek elbise...
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta