Yine içimi bir hüzün kaplıyor...
Pencereler kapanıyor...
Ardı ardına başlıyor sessizlik...
Kimse olmadan yaşıyorum hayatıma...
Ne soran nede bilen var yerimi...
Bir yoksul ailenin çocuğuyum ben...
Ne üstümde giyilecek elbise...
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
