İçimde Büyüyen Umut Şiiri - Sebati Manav

Her yer küle dönmüş orman yangını
Çekiyorum İçime kesif bir dumanı

Ciğerlerim yanıyor, boğuluyorum
Duysunlar sesimi diye bağırıyorum

Alevler sarmış her yeri dört bir yandan
Ben sabitim ama çok fazla kaybolan

Yol neresidir, iz hangisidir, bilen yok
Çaresiz kalmış feryat eden analar çok

Koca bir dünya kurulu düzen yıkılıyor
Hangi kundakçı aramızda bizi yakıyor

İçimde tarifi imkânsız öfkeler isyanlar
Bu nasıl bir oyun bunu nasıl yaparlar

Bir güvercin kanat çırpıyor, son gücüyle
Bir umut buradan kurtulurum ümidiyle

Gözbebekleri büyümüş ayakları yanık
Olup bitene belli gözleriyle olmuş tanık

Uzak diyarlara göç edecek belki birazdan
Oda anlamış tek çare gitmek buralardan

Gidenlere dur demem ben gidemem ki
Başka bir yurt başka orman istemem ki

Ben bu ormanın çocuğuyum önceden
Atalarım burada kök salmış ta ezelden

Bir tohumdum düştüğümde bu toprağa
Sonrada büyüdüm durdum tomurcuğa

Sımsıkı sağlam dal, budak, kök saldım
Yandı ateşte gövdem yaprağım, dalım

Köklerim sağlamdır, özüm kaldı ayakta
Giden gitsin benim canım bu toprakta

Bu orman, bu yurt, bu toprak benim
Küllerimden doğarım buysa kaderim

Bak ufuktan yeni bir güneş doğuyor
Ve yanımda bir tomurcuk filizleniyor

Yanmış yıkılmış olursa olsun ne çıkar
Yeniden yeşerecek goncalarımız var

Baharı bekleyen çok tomurcuklar var
Kökleri derinlerde yetişen nesiller var

Sebati Manav 13 Ekim 2023