Eskiden her şeyi anlatırdım… Canım yansa söylerdim, sevsem belli ederdim, kırıldıysam saklamazdım. Ama zamanla öğrendim ki, insanlar seni duymaya değil, anlamaya da değil; sadece yargılamaya meyilli. Ne zaman içimi açsam, daha çok kapandım. Ne zaman güvendiysem, biraz daha eksildim. Şimdi içimde bir sessizlik var… Ne bağırıyor ne de ağlıyor. Sadece orada duruyor, büyüyor, genişliyor, yayılıyor tüm benliğime. Artık kimseye anlatmıyorum, çünkü kimse merak etmiyor. “Nasılsın?” sorusu bile ezber bir nezaket oldu, cevabını dinleyen yok. O yüzden sustum. Çünkü bazı duygular kelimeye sığmaz, bazı acılar anlatıldıkça hafiflemez. Ve ben artık kelimelere değil, sessizliğime güveniyorum. İçimde büyüyen o sessizlik, beni kimsenin anlayamadığı kadar iyi anlıyor.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta