İçimde Büyüttüğüm Şiiri - Bilal Mardin

İçimde büyütüyorum seni küçüğüm
her gün bir kaç yıl kadar uzuyor yokluğunda
resmine dalıyorum
gülüşünden öptüğüm günün hayaliyle...
içimde büyütüyorum seni küçüğüm
nefes nefes sana soluklanıyorum
sana dokunmanın
seni koklamanın
sesimi sesine katmanın hayaliyle...
içimde büyütüyorum seni küçüğüm
kendimle bile konuşmuyorum senin hakkında
ama bil ki bilal;
sana kalbinin ürkek tıpırtıları kadar yakında...
içimde büyütüyorum seni küçüğüm
taze bedeninde parmak uçlarım dolaşsın
kalbimdeki seda kalbine ulaşsın
arzularımız çıldırıp üstümüze bulaşsın
diye
durup dinlenmeden yazıyorum
adını sevda harflerle
çocuk yanımın saklısına kazıyorum
ve ırmak köpürüşü bir öpüşle
dudağımın çatlaklarında yeşermeni istiyorum
genç bir filizin yalçın kayaları yardığı gibi...
içimde büyütüyorum seni küçüğüm
elimde bir görünmez kalemle
kalbimdeki hayâlini
kağıtlara değil
nefeslerime işliyorum...
yanaklarındaki elma bahçesinden
bir haylaz çocuk hırsızlığı ile
kimseler görmesin diye
'gizlice'öpüyor
ve hatta dişliyorum
'bir gören olsa alır benden'diye
her kesten bu denli saklayıp gizliyorum...
içimde büyütüyorum seni küçüğüm
içimdeki çocukla tanışsın diye çocukluğun
biraz olsun hafiflesin diye burukluğun...
Hiç değilse aramıza giremesin diye
dünyayı zapteden bu kadar soğukluğun...
içimde büyütüyorum seni küçüğüm,
'şiir olsun diye'değil
sana yazdığım şiir
artık alabildiğine orman ve çiçek
içinde hapsolduğum bu beton şehir...
içime sızıp aktığından beri
içine süzülüp yüzmek istediğim bir nehirsin
yanlızlığımın zehrine sunulan
şifa kâsesi panzehirsin...
anlatmaya kelam yetmiyor
söz tükeniyor bazı zamanlar
bilirim
susup kalsam da
yüreğin beni duyar
beni hisseder
beni anlar...
içimde
büyütüyorum
seni
küçüğüm
gel ilk buse olayım dudaklarından
benim hayal ve gerçek dünyamda
son öpücüğüm...
*