İçimde bir İstanbul üşüyor...

Parmaklarım kendi kendine yazıyor
gece karanlık gece soğuk
rüzgar acımasız elleriyle
ağaçların incecik elbiselerini soyuyor

yağmur ağlayıp durmaktan usanmış
sokak lambaları boynunu bükmüş
kaldırımlar hüzünlü bir sarıya boyanmış...
sel suları biraz önce geçenlerin ayak izlerini siliyor...

balıkçılar fırtınaya hazırlanıyorlar
gemiler dalgalara teslim olmuş
yolcuların gözbebeklerinde büyüyor korku!

uzaklara dalıyorum habire
sanki bir bekleyenim varmış gibi
ve ikide bir kapıya bakıyorum
bir gelenim varmışçasına

insan bir hastalanınca böyle olurmuş,
bir de ihtiyarlayınca...

parmaklarımdan keder damlıyor
sırtımda buz örgüsünden şalım

hiç olmadığım kadar yalnızım
bütün terkedenler karşımda şu an
en önde babam ve diğerleri...

hep terkedilen ben oldum nedense
kimseye ne küstüm ne de terkedebildim
değişmedi yıllar geçse de kaderim...

parmaklarım kendi kendine yazıyor
gece karanlık gece soğuk

bir Kız Kulesi bir de ben yapayalnızız
onun taştan bedenine çarpıyor hırçın deniz
benim ruhumda pençe pençe tokatlardan iz

gözyaşlarım elime sıcak sıcak düşüyor...
ellerime düşen her damla buz kesiliyor...

çelimsiz yavru köpeğin büzüşmüş bedeni titriyor
ıslak sokak kedisi sıcacık bir sobanın hayalini kuruyor

bir evsiz mağazanın girişine sığınıyor
arabaların farları su birikintilerine yansıyor...

bir can kurtaran sirenini çalıyor...
acil servise bir hasta yetiştiriliyor...

bir doğumevinde birisi sevinçle el çırpıyor...
bir ameliyathane önünde birileri ağlıyor...

evlerin ışıkları bir bir sönüyor...
kimileri nöbete gidiyor,kimisi evine dönüyor...

birisi camın önünde bir yolcuyu bekliyor...
birisi kimbilir kaçıncı uykusunda

bir asker tetikte sınır boyunda...

bir uzak ülkede çocuklar açız diye ağlaşıyor...
bir başka ülkede insanların gözüne uyku girmiyor...

bir çocuk rüyasında bombalardan kaçıyor...
diğeri annesine sokulmuş titreyerek yatıyor...

gözyaşlarım elimin üstüne düşüyor
içimde bir İstanbul üşüyor...

30.10.09-İst.