İçimde Bir Çocuk Ağlıyor Şiiri - Mehmet ...

Küçücük bir çocuktum,annemin valizimi omzuma koyup beni uğurladığında,
Henüz 11 yaşındaydım,ayakkabılarımı çıkartım kumda arabacılık oynuyordum,
Ama artık omuzumda koca bir valiz yalnızlığıma doğru yol alıyorum,
Bitmişmiydi artık yani,sıcak çorba,anne,baba,kumda ki arabalar
Hayat,dört duvar arasında soğuk demirli ranzalarmıydı aslında
Annem hep bana yalan mı söyledi bu güne kadar

Anne, neredesin bak üşüyorum niye yorganımı örtmedin,
Sabahları bağırarak uyandırıyorlar beni,
Sen söylemedin mi anne,
Oğlum biraz nazlıdır,saçlarını okşayarak kaldırın sabahları diye

Hani hergün bir otobüs gelirdi evimizin önüne,
Yahya amca iner içinden el sallıyarak uğurlardı yine,
Hergün görüyorum onu ama birgün olsun beni almıyor işte,
Ben arkasından baka kalıyor ve bir köşeye oturup ağlıyorum anne.

88’in eylülü ömrümün en uzun, ömrümün en soğuk ayı oldu işte,
Arada sırada geldiğimde yanına,artık ben benlikten çok uzaktaydım,
Mutfağın ardındaki ardiyede duran meyvaları yiyemedim, belki kızarsın diye
Oysa ne kadar çok severdim poşetlerden alıp yıkamadan yemeyi,

Yıl 2007 aylardan Temmuz,
Ben artık çok büyüdüm,dört duvarsız,ranzasız yatamıyorum
Bedenim kocaman oldu,düşüncelerim kocaman,
Ama içimde bir çocuk var,içimde bir çocuk,
Ne yapsam avunmuyor,
Koş diyor yağmurda sırtına kadar çamur oluncaya kadar,
Karlarda yuvarlan, buz kessin ayakların
Hatta kır kolunu bacağını,
Yapamıyorum,yapamıyorum,
Ben yapamıyorum,
O ağlıyor,olmuyacak ümitlerine,yaşanmamış günlerine...