İçimde Bir Büyük Yangın...

içinde bir büyük yangın...
belki sabah ezanıyla başladı,
bilmiyorum...
dokunduğu yapraklar,
kokladığı çiçekler,
üstüne cinayet işler gibi
bastığı buğday yeşillikleri...
hiçbiri anlatmadı,
itiraf etmedi,
çözemedi ya da vehametini...
bugün burada
bu konakladığı masada
bu kalem bu kağıt da
çıldırtacak onu biliyorum...
yazık böyle bir adama...
suratı enli,
kamburu yeni,
beyni deli
bu adama...
deliller yok
katil kayıp
maktûl loş ve nemli bir odada...
uzun lafın kısası:
ayıp olmuş; çok ayıp...
kim bilir
kimi kimsesi de yok...
belki bahtsız,
unutmuş belki
allah bile onu...
mazisi hazin
doğmuş bir güzün...
içinde dağlar, volkanlar...
o dağlarda uçurumlar...
kıyısında durmuş,
ortasında kalmış,
sonunu görememiş...
kaldı ki hesaba bile katamamış
o maksat merdivenlerini...
çıkarır ciğerlerinden dumanını sigarasının...
öyle bir çıkarır ki
hani diyorum küfretse
daha bir kalır yanında hafif...
selamı sabahı da kesmiş
çevreden, bakkaldan, çakaldan,
sokak kedilerinden...
tek dinleyeni
biraz sazı
biraz da yazdığı sözü...
neylesin artık,
cümle cihanda yoktur gözü...
sağlam bir gerekçe bulmalı,
tırnaklarını yemeden kesmesi için...
ama gören yok ki
bir konuştuğunu
bir daha söylediğini...
susmak onun için
bir ibadetten farksız...
tam takır yapar;
hem de kazasız...
üstü başı
gitmeye hazır bir yolcu gibi...
kendinden emin,
kendi de emin...
bulamazsa çıldırır
adının her harfi kadar belli...
ya ölecek
bu han duvarlarında
ya ölecek
bu figansız dualarla...
KAVİYY... a.t.b.w