İçim Param Parça Şiiri - Mehmet Çiçek

İçim param parça, kâğıda döksem öfkemi nafile.
Ne düşen gözyaşı dindirir sitemimin yarasını,
Ne de yüreğime inen acının bitmeyen her zerresi…

İçim param parça ki yanıyor benliğim alev alev
Kalabalığın arasında yalnızım başıboş sokaklarda...
Titriyor ellerim ayazın zalim, sert bakışlarında…

İçim param parça, dökülse de heceler kaleme…
Yıldızlarım sönmüştür bir kere ellerimde.
Ayın sönen ışığı, karanlık gecelerimin sinesinde…

İçim param parça, efkârlıyım dertli yarının güneşine…
Limanımda bir gemi, sessiz yol alıyor denizime…
Dalgaların pusu kurduğu girdabın zahir ötesine…

İçim param parça, karanlıkların oyununki gölgede…
Sinsi bakışlarla, hileli zaferlerle, kaybediyorum…
Kaybediyorum içimdeki her bir umudumun meyvesini…

İçim param parça, yalnız, ürkek, titrek ve zavallı…
Elimden tutan olmadı ki bir adım atabileyim hayata…
Yüzünü çevirdi dostlarım, çamura battığım anda…

İçim param parça, şafağı göremedim gözlerimde.
Kirpiklerimdendi yavaşça bedenime akan kan…
Şakaklarıma kadar indi, kırmızı rengini almış şarap…

İçim param parça, çığlığımda duyan yok kimse beni,
Dağlar yıkıldı sesimden, çöller aya kalktı derdimden…
Bir gören olmadı ki yardım etsin, dinlesin derdimi…

İçim param parça, gidiyorum kara semaların yanına…
Kim bilir ne var, ardı arkasındaki saklı zalim aynalarda…
Bir dua edenim yok ardımdan, mezarımın titreyen başında…

Yarınlar bitti tükenmiş umudun sonbaharlarında…
Nimetlerde çöpe atıldı, her acın acısına, dizginlerce
Derki Mehmet kabrinden kâinata…
Kardeşçe yaşayın ki insanlığı öldürmeyin bu dünyada…