İçim Kan Ağlıyor… Şiiri - Hasan Kocamanoğlu

Şerefli bir mazinin enkazı karşısında,
İçim kan ağlıyor…
İşte zirve ve işte dibe çöküş...
…
Nerede yaşanmış tertemiz bir insanlık,
Nerede âlem-i İslam’a bayraktarlık…
Gerçeklerin yüzü soğuk gözüküyor…
Bin inkisar döken düşman planları,
Dizlerimizin bağını çözüyor...
…
Açtım da hayalime bir manzara,
Cetlerimle birlikte at sırtında koştum,
Güneşin doğup-battığı diyarlara...
…
Döndüm içime, gömdüm kafamı gönlüme,
Koca bir tarihi deştim ağladım, eştim ağladım…
Hala duman tüten harabelerine,
Kirpiklerimi tarih deryasına bandırdım,
Damla damla yaşlar sızdırdım…
…
Koca şanlı bir tarihi takıp hayalime,
Karanlık dehlizlerinde gerçeklere bir ışık yaktım...
Viyana’dan dönenlerden çok
‘Zulmetten Nura’ dedikten sonra
Bir milleti ayni karanlığa gömenlere baktım…
…
Sabi ve halislerin dilinden dökülen Kuran sesi,
Mescitlerde derdi devranla yanık ciğer kokusu,
Binlerce Müslüman’ın beyin sancısı ve iç sızısı,
Bir ben değil, ağlayıp durur bir ümmet derdiyle.
…
Gözyaşları rahmet dökülür gibi zemini sulamakta…
Etrafa bir bahar kokusu yayılmakta…
Kulaklarda bir diriliş uğultusu duyulmakta…
Toprak uyanmakta ve baharları muştulamakta,
Tarih hafızasını yoklamakta ve mirasçılarını çağırmakta…
…
Nasıl toprak uyanıp ziynetini takınırsa,
Sürmesini çekip kokusunu sürünürse,
Vakti gelince gizli bir işaretle; nasıl zaman uyanırsa,
İşte öyle gözlerimizi açıp kendimize geldik
…
Seferberlikte annesinin kucağında kalan,
Şehit babasının gerçek hatırasından habersiz
Kötü şeyler işitip, planlı iğrenç telkinlerle büyüyen
Gerçeği öğrenen bir evladın nedameti gibi
Hayret ve heybeti içinde aklımız başımıza geldi de
Toprak ve tarihin davetine icabete hazırlandık…
…
Brs - 290510