İçim içime sığmasa da akmıyor

Ne yazık ki, ne zaman duygularım dökülse benden
Onları toplayacak bir kalemim yoktur o anda
Bundandır şiirlerim bir miktar kötü olur aslında
O yüzden değil mi en güzel şiirlerimiz aklımızda yazıp durduklarımız
En güzel sözlerimiz kalemin ucuna gelemeyen sözlerimiz
Sanmayın ki yazamıyoruz
İçten içe bir kalem dönüp duruyor da sizi bulamıyor işte
Unuttuğumuz şeylerin sebebini önemsememeye dayatılmasının karşısındayım
Bitmiyor savaşım, göğsümü artık dayayamıyorum
Ne yani şiir yazmayı unutan bir şair olamaz mı?
O halde unutan bir şair şiiri önemsemiyor mudur?
Ne yani ilaç içmeyi unutan bir doktor olamaz mı?
O halde doktor mesleğini önemsemiyor mudur?
Sizin dayatmalarınızın karşısında savaş veriyorum
İnsan unutur sadece bu
İlla bir sebeb mi olmalıdır?
İnsan unutur, dersiniz ki aşık mısın?
İnsan sadece aşık olduğunda mı unutur?
Üzgünse unutur, dalgınsa unutur
Tüm bunlar unuttuğu şeyi önemsememesinden midir?
Hayır,boşluktaki insanlar
Hayır, sessiz yanılsamalar
Tüm bunlara kısık sesimle hayır diyeceğim
Ve yine bunu kimse ne duyacak ne okuyacak
Yine içimden içime bir kalem yazacak ki ‘hayır’
Hayır, sessiz yanılsamalar siz haklı olduğunu sanan haksızlara da hayır
Ve siz diyeceksiniz ki ne de suskun içe dönük
Benim cümlelerimi okumayı beceremeyen sizler keşke biraz içe dönseydiniz de
Asıl dışa dönüklüğün ne vahim bir hal olduğunu anlasaydınız.
Size yalnızca ölümün kollarında beklememe rağmen acıyacağım,
Lütfen biraz içimi okuyun