İçim Deniz Şiiri - Bekir Dalkıç

Şiir benim geçim kaynağım,
o olmasaydı hiç geçinemezdi kendim kendikendimle.
Aslında çok önce delirdim ben,
bakmayın siz böyle akıllı göründüğüme.
Kafamın içi silme velvele.
En ufak titreşimde bile göğsümde şiddetli bir zelzele.
Şiir olmadan kuramıyorum dengemi.
Bazen gidiyorum uzaklara ruh gibi süzülerek, etten püften şeylere bile taa derinden üzülerek,
Şiir yardımcı oluyor kendime gelmeme.
Bazen önümde görünmez bir çukur, çürük bir tahta, düşüyorum çatır çutur dipsiz bir derine, şiir olmasa vakit mi kalırdı o karanlıklarda ağlamaktan gülmeye?
Bazen kaybediyorum kendimi durup dururken, bakkala diye çıkıyorum sabah sabah yürüye yürüye, limana varıyorum bakkalın yerine.
Beni gören dayanamayıp soruyor, "Kardeşim ne işin var buralarda, söylesene senin yerin nere."
"Birini arıyorum fakat dön dolaş yine aynı yere varıyorum" diyorum utancımdan erine erine"
Şiir benim oğlumdur, çok ağlarsa kızmayın.
Şiir benim kızımdır, küsüyor diye de küsmeyin.
Ve biraz da huysuzdur aslında ama her söylediğine falan da  hemen kulak asmayın öyle.
Sanmayın ki kolaydır böyle ağır bir yükü çekmek.
Fazla üstüne gidipte dalgalandırmayın bu denizi
Öyle bir gudubet ki içim battı batmaz denilen nice gemiler.
Yüreğim batık, içinde de saklı bir define.
Çıkartamayacaksanız eğer dalmayın bu denizin dibine.
Yüzme bilmiyorsanız eğer gitmeyin bu denize.
Girmeyin.