İçim Çok Deniz Ismarladı Hasretinden

çekildi dehşetle
aklın kıyısına vuran son martılar
içim çok deniz ısmarladı hasretinden
içi kof ölümler sunuldu kararsız yaşamlara
ben o yok olan sınıfın içindeyim görürsünüz
tutmayın ölürsünüz zayıf bedenimden
yok oluşum gölge gibi düşer güneşinize
birer parça bölüşürsünüz karanlığımı
anneler doğurmadan daha ikibinli yılı
metal müzikler arkasında çözünürsünüz
sonra çürütürsünüz yaşananları
tutup atarsınız ruhunuzu iklimsiz yerlere
daha tutuşmadan içiniz çok yanar
daha doğrulmadan lava sokulur başınız
ve daha mümkün değil dönmek
kesilir aşınız

toprağa uyuştu yeşermek için bedenler
yok olmanın vuslatını kuşananlar vardı
şefâât ve kevser’e özünü duranlar
ve yorulmak bilmezdi onların tayları
gül buğusu kadardı ayları yılları
boş gönülleri yurlardı saf uyanışla
yağmurlar diriltirdi çöl akşamlarını
nemli yaralar kapanırdı dağılırken bulutlar
ırmaklar uyanırdı yatağını çoğaltarak
bozkırlar suya dururdu
ve bataklıkta sazlık ayı uyurdu
verimli kalkmak için yarınlara

ne durursunuz
kalkın ve ağlayın sahraları kaldırın
aldanmayın yüreklerin göçsüz olduğuna
şahlandırın yüreğinizde ki o sevgili küheylanı
gökkuşağı geçsin ıssızlaşan içinizden
kaldırın şu hengamı karartılı başınızdan
daha büyük çoğalın tacınızdan
o zaman işte ferdaya geçer göçünüz
bir kuşun suyunu tutar öc’ünüz
sesiniz ötelerden sılayı dokur gelir
gelir ve aşk ile yürekler göğerir
bırakmayın içinizde tutulmasın güneşiniz

(güz’95)