İçim bin bir hasret Şiiri - Gencay Coşkun

İçim bin bir hasret
Yüreğim kayıplar şehrinde
Bu şarkıda neyin nesi kulaklarımda
Ağlatıp duran

Zorunluluklardan bir kolye
Takmışım boynuma
Üstüm başım yırtık pırtık
Yüreğim kırgın
Çok kırgın
Bronz bir hikâye olup çıktım
Çokça küstüm
İçimle bende gittim
Kederlerin yüzü sıcak
Yarası derin oluyor
Hangi bıçak deyse
Süründürüyor zamanı
Köreliyor en keskini bile

Ne zaman bırakacaksınız yakamı
Hiç bilmiyorum
Ceviz kabuğuma çekilip
Kendimi yaşlandıracağım günleri istiyorum

Kimseye ah etmeden
Kula kulluk etmeden
Bir ömrü şerefinle teslim edebilmek istiyorum

Gözlerim nemli kahverengi mevsimine girdi
Kuruyan yaprakların
Hışırtısında sakladım kendimi
Sustum kurudum
Hiç üşenmedim
Kendimi sakladım
Kuruyan yaprakların
Hışırtısında

Kimse bilmiyordu
Ölüyordum günden güne
Sönen bir volkandım
Herkes beni patlayacak sanırdı
İçimi yakalı asırlar olmuştu
Geride göstermelik bıraktığım
Deli bir heybetim vardı

Birde size görünen suretim