İçim Acıyor Anne Şiiri - Zafer Özkay

İçim acıyor anne,
İçim yanıyor,
Onu çok özledim, çok sevdim anne,
Onun için bu canımdan serden geçerdim,
Onun için Mecnun gibi çöllerde yanardım kavrulurdum,
Gözyaşlarımla Ummanlarca çağlardım gözlerinden kalbine,
Akardım sel olurdum.

İçim acıyor anne,
Yüreğim yanıyor,
Yüreğim kanıyor anne,
Gecelerce uyuyamadım,
Gecelerce ağladım,
Yağmurlar altında haykırışlarım,
Yalan mı anne?

İçim acıyor anne,
Ciğerim yanıyor,
Ne yapsam olmuyor,
Bir türlü unutulmuyor,
Bu içimdeki ateş dinmek bilmiyor anne.
Küllerimi savuramıyorum, bir günüm bile
Gün değil, ay değil yıllara bedel bitmek bilmiyor.

İçim çok acıyor anne,
Güllerim soluyor,
Hasretiyle günden güne mum gibi,
Eriyor bu bedenim, yorgun artık ümitlerim,
Gidenler dönmüyor, geri gelmiyor anne.
Her şey yalanmış şu fani dünyada,
Sevmekte sevilmekte yalanmış duygular sahte.

Bir gün ölsem, bu garip canım musallada yunsa,
Benden selam söyleseniz o nazlı yere,
Ne gelir ne de bir damla yaş döker ardımdan,
İşte bu yüzden anne!
Keşkeler bir türlü son bulmuyor,
İçim acıyor anne, çok sevdim içim yanıyor,
Ne dersen de bu sevda sancısı ölünceye kadar,
Ebediyen yaşayacak.

Z.ÖZKAY 16 Mayıs 2007