İçim Acıyor Şiiri - Kubilay Demirkaya

Yüz kıvrımlarımla....
dışa karşı soğuk bir gülücük bırakırken,
içimden ne fırtınaların uçtuğunu kim bilebilir?
Dosta söylesem kahırlanır.
Kurda, kuşa söylesem ibret alır.
Denizler sarsılır.
Irmaklar kurur.
Çöller yorulur.
Yağmurlar ağlaşır benim yerime.
Alacakaranlık kuşağının yıldızları kararır.
Ay ışığı bana bakıp acır,
yalnız kalmayı yeğler.
başını eğer,
beni sesler.
Bir ömür böyle geçti.
Beni kendine dert babası seçti.
Hayatım kaydı.
Güneşin sarı saçlarına tutunmayı çok isterdim çocukken.
Ve nihayet kavuşmama bir engel kalmadı.
Ruhum ayıldı.
Beklemenin bir anlamı yoktur.
ızdırabım çoktur.
İçimde çoşan çoçukluğumdur.
Toplanın gidiyoruz çocuklar...
Güneşi avuç avuç içmeye...
Şu boz bulanık dünyanın çivisi çıkmış....
İçim acıyor,
Ayak bastığım toprak yanıyor.
Gecelerin haline bakıp ağlıyor gündüz
Ben uçmak istiyorum, uçmak.
Gökyüzü benim, ben gökyüzünün
ikimizde uçurtmalar kadar özgürüz.