İçerdekiler Şiiri - Hüseyin Cayıklı

bir kitap ustune

şimdi bir hucredeyim
içimde volta atıyor dusunduklerim
avluda aglayan bizim cocukları goruyorum
ellerim kaleme kagıda sarılmıyor
ağlıyorum...
içimde otomobil sesleri birde ucak
ozgurluk adına yolları dusluyorum...gorus gunlerinde.
bayram gunlerinde kartlar geliyor
posta arabaları ve postacıları seviyorum
gokyuzu daha mavi
duslerim ve isteklerim daha mavi...
şimdi kuytu bir kosede bıcak yaramla oturuyorum
diz cokuyorum hayatın baglarına...
aklıma gelmiyor değil sevdiğimin gozleri
uzum yeşili guzel egem
bir sancı var içimde dogmak isteyen bir cocuk acelesinde...
kogusta ederemitli hasan soyluyor içerdekinin turkusunu.
dokuz ay kaldı cıkacak yakında...
ben biraz daha kazacagım duvarları
resim yaptım adını guvercin koydum cizdiğim gunlerin
annemi biraz daha ozledim
babam hala surgun gunlerinden bilir oglunu
bir turlu geri donemedim.
bir altmıs sekizliye rastladım içeride.
hala ofkeli yapılan darbelere.
ne yazık hala acı içinde.
hergun biraz daha severek tukeniyorum.
rutubet cigerime işliyor
zature nobetleri basımda bekliyor
bizim cocuklar getiriyor dısardaki haberleri.
enflasyona hala yenikmiş halkım
ne garip oysa biz beceremedik
toplumsal olarak kenetlenmeyi...
ellerimle yazdıgım mansetlerde
kendimi yabancı hissetmeye basladım
sonrasımı ben bilmiyorum
içerdekinin derdini...
yaza yaza tukendim...