İçerdeki Yalnızlık Şiiri - Arda Keskinkılıç

Ne kötü şey değil mi yalnızlık?
Anlatsak anlayan olur mu acaba?
Bilmezler yalnızlık, kalabalıktır bir yerde.
Onlar bilmezler boşver.
Üzüntüden, kederden uzaktakiler
Yakındaki uzaktakiler…
Sense, sana bakan bir çift göz ararsın her gece
Onlar bilemezler.
Söylesen de dinlemezler.
Birde utanmadan kendi kendine konuşana deli derler.
Kül tablası ile konuşanda deli midir acaba?
Yada duvarda biri var gibi her geçişte saygıyla eğilen?
Ya o arada bir camda gözüken ifadeye ne demeli?
Hani denize bakan önünde saksıları olan camı diyorum.
En güzeli de aynadaki dostun değil mi?
Yıllara meydan okudu be şerefsiz.
Değişti, değişti, değişti ama bak…
Bir tek o bırakmadı seni yüzüstü.
Değişmedi.
Süsüne de düşkün, bakımlı ayrıca
Yaşlılık makyajını tazeliyor hergün.
İçiyse aynı..
Yıllar önce sokakta top oynayan o değil miydi sanki?
Salsan dışarı çocukların arasında yine oynar mı acaba?
Ama kül tablası darılır, duvar gücenir, camdaki adam ne der?
Düzen düzendir. Olmasa da düzen işte bırak oynama.
Şimdi sen bunları anlatsan anlayan olur mu acaba?
Onlar bilmezler boşver.
Onlar bilmezler.