İçerde ki Yalnızlık Şiiri - Veysel Taş

İçerde ki Yalnızlık.

'hep yalnızlık büyütürüm içimde ki evimde
bana kalsın diye sessizliğim
bir bana yeter kimsesizliğim darağacında
sevdayı pekiştirir insan yalnız kalınca
gün gelir çocukluğum yeniden doğarsa
feriştah olurum gidemediğim saklı fırat kenarında.

kimse kıpırdatamadı seftil yerli yerinde
kimini tüketirdi çiçekte ki arı kuşları
bana mı kalmıştı harman gölü gemi deresi
bana mı kalmıştı türküler maden dağı dumandır
keban kimindir benim yerim neresi
değirmenbaşında sessiz kalabalıklar
çırçırda uçan çıtkırıldım alabalıklar
gelip karşıma oturdular merhaba dedim

bu yürek bozgundur adamına göre
vursa da en hışımlı rüzgar pencereme
ben hep o bozgun yürektim
sessiz çığlığını kendine saklayan.
rüya görmezdim dolaşmazdım ayak altında,
badem çiçeğinden süslü hüzünler geçerdi önümde
çıkmaz sokaklarda gelip beni bulamazdı

sessizliğim tek başına şiirler bana kalsın
sırtına al istersen yalnızlığımı götür
çay demlemeyi öğret bana
elimi yüzümü yıkamayı dişimi fırçalamayı
ağzıma tütün dilime acı sürme
sessizliğim tek başına şiirler bana kalsın
büyüttüm bu kenti kendi içimde muştusuz
bir topal barbarın vahşi ateşiyle
çünkü yapılarının taşında oyulmazlığım
çünkü içimde olmayan vuslatın bedeli.

sevdiğim şiirlerde kelimeler gibisin
pir sultan abdal gibi örneğin
dönen dönsün ben dönmezem sevdadan
yaşamak bir ağaç gibi nazımın dizelerinde örnegin
hani bir zamanlar lise yolunda beklediğim
sokakta köşe bucak kaçan
afacan çocuklar gibi mesela dedik

umut gibi mesela fakirin ekmeği
akşam yatıp gecede unutup kaybettiğimiz
mor dutun dalını dal eden kırmızıya boyamadan
sevdayla kavrulmuş yürek gibi
közlerin üstünde çıplak ayak yürüyen
örneğin kavga gibi er meydanında alnı açık
yüreğimi sıkan yalnızlık saçlarımı tarayan tufan
kayadan su çıkaran kavga gibi.

fırat benim kadar olduğu yerde duramaz
kaç yıl üşümüş dünya güneşin etrafında
çoktan unuttum kaç cemre düştü üstüme
bak şimdi yüreğimde ki yalnızlıklardayım
kemer altında bir çocuğun maviş gözlerinde.
hüzünler bırakma günü gelir belki
önce insanlığı çığlığı olmaksa zorluyor beni
yüreğim iki kat beynimi bölüyor ama
gece olunca alnım alnına dayalı kalıyor'

kebanlı