İcabın Tabiatı Şiiri - Deniz Durgun

önemli bir akşamın; huzursuz ağaçları,
bahaneyi rüzgara bulup vururken yerden yere
meyvelerini,
kalabalık caddede tek ışık, kutusunda kapalı
bekleyen bir yüzük.
şık ve eskimiş bir cekette, akıbetini bekliyor.

ilerlerken yolunda, seçemiyor etrafı;
şen bir çocuk koşuyor, arkasında
nerede kaldı ölüm diye, bekleyen dedeler.
ya ak ya da kara geliyor, göze her şey.
başka türlüsü yokmuş gibi,
önemli güne
ayak uyduruyor göz.
eliyor duygusu zayıf, bayağı
görüntüleri.

ürkek adımlar; zamanı tüketti,
kötülüğün karşısına dikilircesine,
kaskatı, kesildi, delikanlı
hakikaten var mıydı, bu işte, bir kötülük?
aklı ermedi, istemedi de.
savaşan asker edasıyla yaptı sadece,
düşünmedi korkarak, kişinin hakkettiğiyle mi
sonlanacak bugün diye.
mermiden farksız hedefe ulaştı yüzük,
aydınlığa kavuşmuş, merakla bekliyor
yaralanan olacak mı?

tek kelime daha edilmeden, kısa bir an,
meyveli ağaçtaki yaprak, hareket edemiyor,
bir karabasanda imiş gibi.
yüzük, kilitli karanlık yurduna, kendi sürgününe,
ağlamaklı dönüyor.
oysaki tek bir söz etmemişti kimse.
göz anlamıştı gerçeği, önemi var mıydı artık
sözün ve gerisinin.

muteber tek hissiyat, sürgüne varmaktı
bir an önce.
ağaçlar gülüyor sanki delirenler
gibi, daha meyve kalmıyor bu dayak
faslında yapraklara geliyor sıra,
yüzük intihar öncesi,
derin denize yaklaşıyor isteksizce.
ağaç bile gizlemiyor ne hissettiğini,
denizse kıpırdamıyor bir an bile.
ıslanmaya başlayan kutu,
keyfini kaçırıyor denizin,
ağaçlar haykırırken kendini
dayanamıyor durgun deniz,
kıyılara vuran dalgalarıyla
sessizce ağlıyor.