İç Yangını Şiiri - Savaş Barha

İlk defa aşka maruz kalmış gibi seni senden, sonsuza dek istedim. Doymadım, doyamadım ellerin avuçlarımdayken yangınlar ortasında kalmış gibi terlemeye. Sen terimi silince terlemeyi sevmiştim belki de.

Bir saksı aldım çarşıdan, içine fesleğen koydum, balkonumda büyüttüm. Balkonuma kokusunu yaydı. Seni hatırlattı. Neden seni hatırlattı, anlamadım. Ne sen bana ne de ben sana, biz bize fesleğenli cümleler kurmamıştık hiç. Hiçbir sohbetimize mevzubahis de olmamıştı. Ne garip şey! Sanırım aldığım her çiçekte seni buluyorum, belki de ondandır seni anışım. Belki de seni anmaya bahane arıyorum. Delirdim galiba ya da sana çokça âşık.

Şimdi şuraya bir çukur kazsam içinden ab-ı hayat fışkırır. Betondan duvarlarda çiçekler biter. Adını anıp attığım her adımda bastığım kaldırımlar gülistana döner. Kaldırım kenarı papatyaları şarkılar söyler. Sığırcık kuşları raks eder, gözlerini semaya çizer.

Ben seni içimde gün be gün büyütürken, şiir şiir yaşatırken bir gün gelecek ve gideceksin. Çerçicilere verecekler beni. Eski diye kıyıda köşede, tozlu raflarda unutacaklar.

Benim gördüğüm sen, kalbimdeki sen ne olacaksın? Onca kurulan umutlu hayaller, uykusuz geceler, binleri milyon satır yapan düşler ne olacak? Gözyaşlarımız kurumasıyla mı kalacak? Yamacında uyurken açan güneşli sabahlarımız olmayacak mı? Kitap sayfaları arasında kahvemizin buğusu dolanmayacak mı? Suyun berraklığında gözlerimiz birbirine değmeyecek mi?

Sokaktan gelen insani sesler rüzgârda kayboluyor. Bir yusufçuk sineği duvarda beni izliyor. Bulutlar ay ışığını katlediyor. Gökyüzü bahtım gibi kararmış.

Odamdaki resimlerle konuşuyorum. Onlar dinliyor ben konuşuyorum. Ben konuştukça onlar yüzünü ekşitiyor. Ağır mı konuşuyorum? Neden suskun herkes? Neden kimse konuşmuyor? Keşke biraz gülebilsem, sesini duysam.

Penceremden fesleğen kokusu geliyor. Yalnızlığın kanatlarında karanlığa hapsoluyorum. Kitaplar taşlar gibi ağırlaşıyor. Her sayfa bir ok gibi göğsümü parçalıyor.

Deprem mi olacak? Tufan mı kopacak, kıyamet mi? Prangalanıyor bedenim. Bileğimdeki kelepçe kanatıyor ellerimi. Sen çekip gidiyorsun uzaklara, ben ölümle tanışıyorum.