İç üşümeleri gamsızlaşan insanların varlığından korkar oldum, gün gelip de duyarlı yüreklerin, bu duyarlılıktan vazgeçeceği korkusuyla...
Korkuları amaçsızlaşmış bir toplumun, taraf olmazsa bitaraf olacağına inanması da zor değil!
Birbirine dokunmayan bedenlerin iletişimsizliği her birimizi ''önce ben ''diyen egomuzun bencilliğinde boğmaz da ne yapar?
Her gece baş yastığa değdiğinde vicdanımız acep konuşur mu ki! Hesaplaşır mı ki günün eksileriyle!
Artılarını mı toplar acep eksilerin yerine!
Velhasıl uğraşmalıyız kendi kendimizle. Onu o kadar rahat bırakmamalıyız ki vicdanımız susmasın, iç üşümelerimiz gamsızlaşmasın, korkularımızın da bir hedefi olsun.
Egomuz tavan yapmasın hatta, düşüp sürünsün yerlerde.
Tamamını Oku
