İç sesi Şiiri - Abdulhamit Erkaner

Bir sağıma baktım,
Bir de soluma ,kimseler yok,
Yalnızlık'mı desem,
Kimsesizlik mi ,?
Yani duygu seli,

Annesizlik babasızlık,
Özlemi ve ya düşüncesi,
Huzursuzum, sıkılıyorum,
Ama neden diye?
Kendime soruyorum?

Ben benle konuşan yol alan,
Cevap versene bana iç sesi.
Kafamda yankılar,
Kendine gel,silkelen ,
Haydi toparlan, neşelen,

Arka arkaya nidalar,
Ama nedense,
İçim içimi kemiriyor,
Gönlümde fırtına,
Gözyaşı gelmiyor,

Ama Sanki,
Akıyor çağlayan.
Ama nereden?
Bilmiyorum ki,

En iyisi ışıkları kapatmak,
Yatmak uyumak,
Ama,
Mümkünümü !
Belki’de her şeyi,
Ebediyen unutmak ?

Unutmak mı dedim?
Olmaz ki !
Var olmamak demek,
Silinip gitse HER şey
Ben beni bilememek,
Hayır bu hiç olmaz,
Katlanamam,
Kendi yokluğuma,
Varım ben,

Böyle düşününce,
Sanki rahatladım,
Biraz,
Esenlik rüzgarı,
Geldi sanki gönlüme,
İçimdeki fırtına az bir dindi,

Ama! nedense,
Düşüncelerime
Kilit vuramıyorum,
Öyleyse çare,
Yalnızlıktan çıkmalıyım,

Haydi öyleyse,
Güzelce bir Abdest
Rab'bine yönel ve secde,

Ara verdim!
Ve yaptım dediğini?
Neler saçmalamışım,
Bunları ben mi yazmışım?
İç sesimle irtibatı kesiyorum,
Sanki!
Beni boşluğa sürüklüyor,
Ama! yine seslenirse,

Artık!
Çare nedir biliyorum,
Ama !ama !
Tamam yahu,
Yorulmadın mı bir kes sesini.

Sanki sadece ben konuşuyorum kendi kendime
Öyleyse ben mahallenin delisi,siz olun velisi.